این داستان کوتاه،  به‌طرز تیزبینانه‌ای تضاد میان سنت و تجدد، مردسالاری و فردیت زن را با نثری موجز و گزنده روایت می‌کند.

۱. زن؛ حاشیه‌ای در متن مردانه
آل احمد، با ظرافت، جامعه‌ای مردسالار را تصویر می‌کند که زن را صرفاً در نسبت با مرد تعریف می‌کند. زن داستان، نه هویت مستقل، بلکه تابعی از برادرشوهر، شوهرِ مرحوم، یا خواستگار است. او در خانه‌اش، مثل شیءی محافظت‌شده زندگی می‌کند. تمام آزادی‌اش در چارچوب اجازه‌نامه‌ی دیگران است. داستان از همان ابتدا، جایگاه «زن» را نه به‌عنوان شخصیت، که به‌عنوان «دارایی» نشان می‌دهد. زن زیادی‌ست چون فقط می‌خواهد خودش باشد.

۲. خواستگاری؛ صحنه‌ی داوری اجتماعی
خواستگاری در این داستان، نه یک امر عاشقانه یا انسانی، بلکه محکمه‌ای‌ست. مرد خواستگار، با زبان نرم وارد می‌شود، اما زهر قضاوت را در کلامش پنهان دارد. او نه زن را می‌خواهد، بلکه شأن خود را می‌سنجد. خواستگاری بهانه‌ای‌ست برای سنجش این‌که آیا زن هنوز «قابل مصرف» است یا نه. زن در برابر نگاه او، شیءی تحلیل‌شده است، نه یک انسان. و در نهایت، بی‌آن‌که فرصت دفاع داشته باشد، محکوم می‌شود.

۳. جامعه‌ای که کر و کور است
آل احمد تصویری از جامعه‌ای می‌سازد که چشم دارد، اما نمی‌بیند؛ زبان دارد، اما نمی‌گوید. هیچ‌کس از زن نمی‌پرسد چه می‌خواهد. هیچ‌کس نمی‌پرسد این همه سال تنهایی، سکوت، نگاه‌های سنگین چه بر سرش آورده. داستان به‌وضوح نقدی است به سکوت اجتماعی. زنی که فریاد ندارد، صدایی ندارد، پس انگار نیست. و این «نبودن» همان بلایی است که سنت بر سر زنان می‌آورد.

۴. برادرشوهر؛ نگهبان سنت، نه خانواده
شخصیت برادرشوهر، در ظاهر خیرخواه است، اما در واقع نماینده‌ی کنترل است. او نه برادر، بلکه قیم است. نقش او، مراقبت نیست؛ تملک است. حرف آخر را او می‌زند، تصمیم آخر را او می‌گیرد. عشق، احترام، یا مشورت جایی ندارد. در دنیای داستان، مردان از زن مراقبت نمی‌کنند؛ بلکه او را محصور می‌کنند. او در بند خیرخواهی‌ست، نه دشمنی.

۵. بدن زن؛ محل نزاع نمادین
زن در این داستان، بدون آنکه آشکار گفته شود، از طریق بدنش تحقیر می‌شود. او یا باید بماند در خلوت و عزلت، یا باید در مقام همسر یا مادر شناخته شود. در غیر این صورت، زیادی‌ست. آل احمد این مسئله را در قالب طنزی تلخ، اما با سکوتی عمیق بیان می‌کند. زن زیادی یعنی زنی که بدنش دیگر کاربرد ندارد؛ پس دیگر به درد جامعه نمی‌خورد. این نگاه، خطرناک و پنهان، ریشه در تاریخی کهنه دارد.

۶. داستانی کوتاه، زخمی عمیق
«زن زیادی» تنها چند صفحه است، اما زخمی‌ست بر پیکره جامعه‌ای خشن. زن، در انتها، نه می‌میرد، نه فریاد می‌زند، فقط ناپدید می‌شود. و همین ناپدید شدن، دردناک‌ترین پایان است. آل احمد با نثر مینی‌مال اما مفهومی، فاجعه‌ای خاموش را تصویر می‌کند. زن در این داستان، نه شکست خورده، نه پیروز؛ فقط حذف شده. داستان، آینه‌ای‌ست برای بازنگری در نگاه‌مان به زن، حضور، و حق انتخاب.